Ба номи Худо Ва ҳамду ситоиш бар Худованди Парвардигори ҷаҳониён ва дуруду саломи Худо бар паёмбар Муҳаммад (с) ва хонадону асҳобаш бод. Нидои Иброҳими ҳаҷ ва даъвати ҷаҳонии он бори дигар аз қалби таърих ба тамоми гатӣ хитоб кард ва қалби моилону ёдоваронро пур аз дилгарм кард. Нидои даъваткунанда ба тамоми инсонҳост: ва иҷозаи аҳли ҳаҷ дода мешавад ва Каъба мизбони муборак ва роҳнамоии ҳама мардум аст: ин аввалин маконест барои мардум аз баракат ва роҳнамо барои ҷаҳониён. Каъба ба унвони нуктаи марказӣ ва меҳвари аслии таваҷҷуҳи мусалмонон ва маросими ҳаҷ ҳамчун намунаи кӯчаке аз доираи мухталифи ҷаҳони ислом метавонад барои фазилати ҷомеаи башарӣ ва саломатӣ ва амнияти тамоми мардум хидмат кунад. Ҳаҷ метавонад ба тамоми инсоният болоравии маънавӣ ва ахлоқӣ расонад; Ва ин талаботи имрузаи инсоният аст. Ҳаҷ метавонад ҳама нақшаҳои такаббурӣ ва саҳюнизмро барои суқути ахлоқии инсоният имрӯзу фардо аз байн барад. Шарти зарурии ин таъсири ҷаҳонӣ ин аст, ки мусалмонон дар қадами аввал хитоби ҳаётбахши Ҳаҷро дуруст бишнаванд ва барои амалӣ кардани он тамоми кӯшишро ба харҷ диҳанд. Ду пояи аслии ин хитоб "ваҳдат" ва "маънавият" аст. Вахдат ва маънавият кафили пешрафти моддию маънавии чахони ислом ва маърифати он ба хамагон аст. Ваҳдат ба маънои иртиботи фикрӣ ва амалӣ; Ин маънои онро дорад, ки дилҳо, фикрҳо ва самтҳо наздик мешаванд; Ин маънои синергетикаи илмӣ ва таҷрибавиро дорад; Маънои иртиботи иқтисодии кишварҳои исломӣ; Ин маънои эътимод ва ҳамкории ҳукуматҳои мусулмониро дорад; Ин маънои ҳамкорӣ бар зидди душманони мусалмон ва умумӣ дорад. Ваҳдат маънои онро дорад, ки нақшаи тарҳрезишудаи душман наметавонад фирқаҳо, миллатҳо, нажодҳо, забонҳо ва фарҳангҳои мухталифи ҷаҳони исломиро ба ҳам муқобилат кунад. Ваҳдат ба он маъност, ки миллатҳои мусалмон якдигарро на бо ворид кардани фитнаангези душман, балки аз тариқи иртибот, муколама ва рафтуомад мешиносанд; Аз имкониятҳо ва имкониятҳои якдигар огоҳ бошед ва аз он истифода баред. Ваҳдат ба он маъност, ки донишмандон ва донишгоҳҳои ҷаҳони ислом даст ба даст меоранд; Донишмандони мадориси исломӣ бояд бо имони нек, таҳаммул ва инсоф ба ҳамдигар нигоҳ кунанд ва ба ҳарфҳои якдигар гӯш диҳанд; Нухбагони њар кишвар ва њар дин бояд мардумро бо умумияти њамдигар ошно созанд ва онҳоро ба ҳамзистӣ ва бародарӣ ташвиқ кунанд. Ваҳдат ҳамчунин маънои онро дорад, ки раҳбарони сиёсӣ ва фарҳангии кишварҳои исломӣ ба таври ҳамоҳангӣ худро ба шароити назми ҷаҳонии оянда омода мекунанд; мавқеъи дурусти уммати исломӣ дар таҷрибаи нави љањон, ки пур аз имконияту таҳдид аст, бо дасти худ ва хости худ муайян кунанд; Нагузоред, ки тачрибаи талхи «инженерияи сиёсй ва территориявии Осиёи Ғарбӣ бо дасти ҳукуматҳои Ғарб баъди ҷанги якуми ҷаҳон» такрор шавад. Маънавият маънои тарғиби одоби динӣ дорад. Мафҳуми ахлоқи минуси дин, ки аз ҷониби манобеъи ақлонии ғарбӣ муддати тӯлонӣ тарғиб шуда буд, натиҷаи ин фурӯпошии беандозаи ахлоқӣ дар Ғарб аст, ки ҳама дар ҷаҳон шоҳиди он ҳастанд. Маънавият ва ахлоқ аз маросими ҳаҷ, аз зиндагии содда дар эҳром, аз инкори имтиёзҳои тақаллубӣ, аз "Во атимва ал-байси фақир" аз "Ла рафот ва ла фусуқ ва ла ҷидал", аз ҳаракати тамоми миллат дар атрофи меҳвари тавҳид, аз Рами Шайтон ва Бароат бояд аз мушрикон ибрат гирифт